Txangoak itxura ezin hobea zuen, eta halaxe gertatu zen. Autobusa toperaino bete zen. 1986. urteko Santiago zubia zen. Europako Mendiak mendizale giroko norbanakoentzako mendi interesgarriak izan dira beti, eta are gehiago, aurkeztutako programa honako hau denean. Fuente Dé-ra iritsi, teleferikoan igo, Naranjo de Bulnes mendiaren magalean lo egin. Neverón de Urriellu tontorrera igo -edo ez, aukerako gaina zen eta-, Pandebano lepotik eta Bulnes-etik igaroz Puente Poncebosera jaitsi; eta amaitzeko hain ezaguna eta zoragarria den Careseko zeharkaldia osatu. Cainen bigarren gaua eman, Careseko zeharkalditik berribiliz itzuli, autobusera iritsi eta… etxera. Zer gehiago eska daiteke, bada?

Beraz, autobusa utzi ondoren, teleferikoa hartu genuen. Behin goian, amildegiaren gainean zintzilik dagoen balkoira ateratze horrexek, ohi bezala, izuaz kikildu eta aldi berean kitzikatu ninduen, zoru gisa duen zulatutako egitura metalikoan zuloaren hondoa ikusi (hobeto esanda, sentitu) daiteke-eta. Ondoren, Horcados Rojos leporaino ibili ginen elastikoa pixka bat izerditu beharra dago-eta. Bertan geralditxo bat egin, ausart eta adoretsuenek aipatutako mendiko gaina zapal zezaten utzi, eta azkenik Naranjo mendiaren magalera jaitsi.

Eta jaitsiera honetan, sarritan gertatzen dena: harri soltea eta harkaitzen bat goitik behera indarrez biraka jausteko arriskua, eta behetik doan kideari aberiaren bat egiteko aukera. Horren aurrean, ondorengoak jakintsuen aholkuak eta jarraitu beharreko arauak kasu hauetan: taldeko lagunen artean ahal den tarterik txikiena utzi, harriren bat jiraka hasten bada, abiadura moteltzeko eta, kolperen bat jasoz gero, honek duen indarra gutxitzeko.

Hori bai, gauza bat teoria da eta beste bat guztiz desberdina praktika. Eta egun hartan, are gehiago, talde txikia izan beharrean, autobusez etorritako berrogeita hamar laguneko taldea baikinen. Kontua primeran ...